بیقراری

ماه رمضون از راه رسید.سخت بود یکی دو روز اولش.اما
گذشت.کنار اومدیم با هم.چند ماهی بود که وقتی کامپیوتر رو روشن میکردم دلم نمیومد
به صدای نقاره هایی که ذخیره کرده بودم گوش کنم.دلشو نداشتم.تا امروز.همش فرار
میکردم.یکی دو دقیقه بیشتر به اذان نمونده بود که رسیدم خونه.چی میشنیدم خدای
من.صدای نقاره های حرم بود که داشت از تلویزیون پخش میشد.چیکار داری میکنی خدای
من.با دلم بازی میکنی.مگه نمیدونی دلم جا مونده تو حرمش.مگه نمیدونی چقدر دلتنگ
حرمشم.دیگه حتی تحمل دیدن یه عکس از حرم رو هم ندارم.یادش بخیر.آخرین باری که زنگ
زدم و باهاش درد دل کردم.شماره حرم.چند ماه پیش.از اون وقت دیگه باهاش تماس
نگرفتم.دلشو نداشتم که صدای صلوات رو از ضریحش بشنوم.نه دیگه.دلشو ندارم.