مارتین لوتر بنیان گذار کلیسای لوتری با دشواریها و رنجهای بسیار رو به رو بود. روزی همسر او متوجه شد که شوهرش غرق در اندوه و ناامیدی است. او زن با درایتی بود که به مشیت الهی ایمان داشت. بنابراین با دیدن یأس شوهر لباس سیاه پوشید و در برابر او ایستاد.

مارتین لوتر پرسید: "چرا سیاه پوشیده ای؟"

همسرش به آرامی پاسخ داد:"نمی دانی که او مرده است؟"

مارتین لوتر پرسید: "چه کسی مرده است؟"

همسرش گفت:"خدا!"

مرد خدا با حیرت پرسید: "چگونه میتوانی چنین حرفی را بر زبان بیاوری؟! چطور ممکن است خدا بمیرد؟!"

همسرش جواب داد:" اگر خدا نمرده است، پس تو چرا اینقدر غمگین و ناامید هستی؟"

مارتین لوتر بی درنگ متوجه اشتباه خود شد. از این رو لبخندی بر لبانش نشست و گفت: "بله، ناامیدی کار شیطان است!"

امیدوارم ناامیدی رو زندگی هیچ کدوممون سایه نندازه و وجود خدا رو کاملا تو زندگیمون و در تمام مراحل حس کنیم. بدونیم با همه ی ناشکریهایی که میکنیم بازم هوامون رو داره و تنهامون نمیذاره. داستان بالا رو از کتاب " در پناه او " نوشتم.

گاهی اوقات یه تلنگر کوچیک ، حتی یه داستان کافیه که ما رو به خودمون بیاره.

التماس دعا.

امروز هم دلم نیومد که ننویسم. پنج شنبه بود و خاطره دعای کمیل هفته پیش همش تو ذهنم بود. یادش بخیر مشهد بودیم و تو صحن. شاید تو این مدت کوتاه که دو بار قسمت شد برم دلم بیشتر هوایی شد. حال و هوای دیگه ای داره. از بس تو این زندگی ماشینی پیچیدیم که جایی مثل حرم امام رضا بد جوری دلمون رو میبره. چقدر دلم میخواد که زود به زود بشه که برم.

وقتی قدم میزنی تو صحن ها اصلا انگار اکسیزن اونجا یه چیز دیگه است.یا حتی وقتی تو کوچه خیابوناش قدم میزنی.وقتی میری و خلوت میکنی و ناخودآگاه اشک میریزی دیگه دلت نمیخواد ترکش کنی. دلت میخواد همونجا بمونی. خلوتگاه دل. وقتی میری جلوی پنجره فولاد و میبینی با چه عشقی بعضیا نشستن اونجا ،دلت میره. میگی خدایا من کجای این دنیام. چی کار دارم میکنم. چقدر غفلت. چقدر ناشکری. خدایا شکرت به خاطر همه ی داده هات.

التماس دعا.