سالها پیش از این

زیر یک سنگ گوشه ای از زمین

من فقط یک کمی خاک بودم همین

یک کمی خاک که دعایش

پر زدن آن سوی پرده ی آسمان بود

آرزویش همیشه

دیدن آخرین قله ی کهکشان بود

خاک هر شب دعا کرد

از ته دل خدا را صدا کرد

یک شب آخر دعایش اثر کرد

یک فرشته تمام زمین را خبر کرد

و خدا تکه ای خاک برداشت

آسمان را در آن کاشت

خاک را توی دستان خود ورز داد

روح خود را به او قرض داد

خاک

توی دست خدا نور شد

پر گرفت از زمین دور شد

راستی من همان خاک خوشبخت

من همان نور هستم

پس چرا گاهی اوقات

این همه از خدا دور هستم؟

عرفان نظر آهاری

نامت چه بود؟ آدم
فرزندِ کی ؟ من را نیست نه مادری و نه پدری بنویس اول یتیم عالم خلقت
محل تولد؟ بهشت پاک
اینک محل سکونت؟ زمین خاک
آن چیست بر گُرده نهادی؟امانت است.
قدت؟ روزی چنان بلند که همسایه خدا ، اینک به قدر سایه بختم بروی خاک
اعضای خانواده؟ حوای خوب و پاک، قابیل وحشتناک،هابیل زیر خاک
روز تولدت؟در جمعه ای ،به گمانم روز عشق
رنگت؟ اینک فقط سیاه ز شرم چنان گناه
وزنت؟نه آنچنان سبک که پَرم در هوای دوست نه آنچنان سنگین که نشینم به این زمین
جنست؟ نیمی مرا زخاک نیمی دگر خدا
شغلت؟ در کار کشت امید بروی خاک
شاکی تو؟ خدا
نام وکیل؟ آن هم فقط خدا
جرمت؟ یک سیب از درخت وسوسه
تنها همین؟ همین و بس
حکمت؟ تبعید در زمین
همدمت در گناه ؟ حوای آشنا
ترسیده ای؟ کمی
زچه؟ که شوم من اسیر خاک
آیا کسی به ملاقاتت آمده است؟ بلی
چه کسی؟ گاهی فقط خدا
داری گلایه ای؟ دیگر گِله نه ولی...
ولی که چه ؟حکمی چنین آن هم به یک گناه؟!!!!
دلتنگ گشته ای؟ زیاد
برای که؟ تنها فقط خدا
آورده ای سند؟ بلی
چه؟دو قطره اشک
داری تو ضامنی؟ بلی

چه کسی؟ تنها کس خدا
در آخرین دفاع ؟ می خوانمش چنان که اجابت کند دعا

با توام، با تو، خدا

یک کمی معجزه کن

چند تا دوست برایم بفرست

پاکتی از کلمه

جعبه ای از لبخند

نامه ای هم بفرست

کوچه های دل من

باز خلوت شده است

قبل از اینکه برسم

دوستی را بردند

یک نفر گفت به من

باز دیر آمده ای

دوست قسمت شده است

با توام با تو خدا

یک دل قلابی

یک دل خیلی بد

چقدر می ارزد؟

من که هر جا رفتم

جار زدم:

شده این قلب حراج

بدوید

یک دل مجانی

قیمتش یک لبخند

به همین ارزانی

هیچ وقت اما

هیچ کس قلب مرا قرض نکرد

هیچ کس دل نخرید

با توام با تو خدا

پس بیا این دل من مال خودت

من که دیگر رفتم اما

ببر این دل را

دنبال خودت

عرفان نظر آهاری

او سیده اهل بهشت است، صاحب باغ فدک، زخم خورده زخمهای کهنه کینه، تنها یاور ولی خدا، بی یارترین یار رسول.

زبان اسما بند آمده است. می خواهد صدایش کند ولی می ترسد. سر به دیوار خانه نهاده است. تنها، نگاهش می کند و آرام می گرید. ولی باید او را بخواند ، این خواسته خود اوست. سالها در این خانه جز امر او هیچ نکرده است. صدایش میزند: بانوی من! جواب نمی دهد. قرار از دل اسما فرو ریخت. بی حرکت بر جا ماند. قدرت دوباره سخن گفتنش نیست، ولی باید صدایش کند.

فاطمه! دختر رسول الله!

باز هم جوابی نمی دهد. صدای اسما می لرزد. مثل دست و پای لرزان زینب، اشک چشمهای حسن، تکان لرزان لبهای حسین.اتاق خاموش است. صدائی به گوش نمی رسد. او بی حرکت خوابیده است. رو به سوی کعبه. اسما به طرف او رفت.پارچه سفید را کنار زد و جز هاله نیلوفری صورت زهرا و لبخند نشسته روی لبانش چیزی ندید.

یا فاطمه، میخواهم با تو سخن بگویم ولی نمیدانم رویم را به کدام سو بگردانم تا تو آنجا باشی. به بقیع ، به کنار قبر پیامبر و یا به خانه ات.

و این همه سال سرگردانی ما و این همه گمنامی تو، دلیلی است بر عظمتت. ای سیده زنان عالم، تو آنقدر بزرگی که هر کس با چشم های خودبین و دنیابین نتواند ببیند،حتی محل دفن تو را.

این همه عصمت و حجاب و عفت در که جمع خواهد شد ، جز دختر حبیب الله، همسر ولی الله و مادر ثارالله.

یا فاطمه، امروز سالها از رفتنت گذشته است. چیزی قریب به هزار و چهارصد سال. ولی ما حکایت تو را شنیده ایم و حکایت نامردان روزگارت را که قدر امانت ندانستد و پیمان شکستند و چه بد عهدانی بودند آنانکه حرمت نگذاشتند حریم خانه رسول را.

مگر اینان سخن پیامبر را نشنیده بودند که :"فاطمه پاره تن من است. هر که او را بیازارد، مرا آزرده و هر که او را خشنود کند، مرا خشنود کرده است. "

یا فاطمه! قرار روزگار اینگونه برایمان خواسته است که نه از جاهلان قبل از بعثت باشیم ، نه اولین مسلمانان تاریخ، نه الله اکبر گویان فتح مکه و نه پیمان شکنان بعد از پیغمبر.ما تابعین توییم ، تابع رسول و اهل بیت. و به یقین نه قصد عهد شکنی داریم و نه قصد آزرده کردن دل رسول. و خوب میدانیم آزردن دل فاطمه ، آزرردن دل پیامبر است.

یا فاطمه! به ما نیز پرواز را بیاموز که از هر سکون خسته ایم.

خوشا به حالت که آسوده شدی از دست این مردمان بی وفا. فردا تو نزد پدرت هستی،در بهترین نقطه بهشت. پیامبر که رفت تو تنها یاور روزهای تنهایی ام بودی.

علی تنهاست. تنهاتر از همیشه. و او چه خواهد کرد بی فاطمه، جز پناه بردن به چاههای صبور مدینه.